Παράνομα συμβόλαια, κατακερματισμός των δασικών εκτάσεων, οικοπεδοποίηση!

Αναδημοσιεύουμε ένα μέρος της εισήγησης του Γεώργιου Ντούρου στην ημερίδα του Ομίλου της 18/3/2007 με θέμα "Η πόλη μας και το ΠΟΙΚΙΛΟ, σχέσεις στοργής και λεηλσίας". Η παρακαταθήκη που άφησε ο δασολόγος Γ.Ντούρος, είναι εξαιρετικά επίκαιρη καθώς οι διεκδικήσεις στο Ποικίλο όρος έχουν φουντώσει και οι δικαστικές μάχες χάνονται η μία μετά την άλλη. Εξαιρετικά επίκαιρη όμως είναι και η φράση του Γ. Σανιδά : n Οι σφετεριστές της δημόσιας γης κερδίζουν τις περισσότερες δικαστικές μάχες άνευ αντιπάλου υποβοηθούμενοι ενίοτε από επίορκους δημόσιους λειτουργούς. 

Σε 7000 στρέμματα έφθασαν πλέον οι διεκδικήσεις της "Μονής Λαμίας" και λοιπών συγγενών στο Ποικίλο όρος

ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ

Επειδή τα 3/4 της ελληνικής γης είναι δάση, μερικώς δασοσκεπείς εκτάσεις, χορτολίβαδα και βραχώδεις εκτάσεις (με μια λέξη δασικές εκτάσεις), οι οποίες διέπονται από ειδικές διατάξεις και είναι κατά το πλείστον (68%) δημόσιες, εύλογο είναι ότι θα έπρεπε κατά τη σύνταξη ενός συμβολαίου μεταβίβασης οποιασδήποτε εδαφικής επιφάνειας να διερευνάται κατ’ αρχήν αν πρόκειται να μεταβιβαστεί δασική έκταση.
Δυστυχώς όμως η σύνταξη ενός συμβολαίου ήταν, για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, μια απλή υπόθεση, χωρίς τον ανωτέρω έλεγχο, με συνέπεια να μεταβιβάζονται δημόσιες δασικές εκτάσεις σε ιδιώτες ή να κατακερματίζονται ιδιωτικές δασικές εκτάσεις χωρίς την άδεια κατάτμησης που προβλέπει η δασική νομοθεσία.
Χωρίς να γίνεται αυτοψία και να ελέγχεται τι είδους έκταση μεταβιβάζεται, χωρίς να γίνεται έλεγχος τίτλων και διαγραμμάτων, χωρίς να ενημερώνονται οι δημόσιες υπηρεσίες που είναι αρμόδιες για την προστασία και διαχείριση δημόσιων εκτάσεων, καταστρατηγήθηκαν θεμελιώδεις διατάξεις περί προστασίας των δημοσίων κτημάτων και της δασικής νομοθεσίας (Α.Ν. 1539/1938, άρθρο 216 του Ν.4173/1929, άρθρα 60 & 280 του Ν.Δ. 86/1969, άρθρο 72 του Ν. 998/79) και σε πολλές περιπτώσεις οι δικαιοπραξίες αυτές συνιστούσαν κλοπή δημόσιας περιουσίας.
Πολλές φορές περιορισμένα δικαιώματα ρητινεύσεως, βοσκής, ξυλεύσεως μετατρέπονται σταδιακά σε δικαιώματα κυριότητας με διαδοχικές μεταβιβάσεις. Η έλλειψη διαγραμμάτων και η ασαφής περιγραφή των μεταβιβαζομένων εκτάσεων του τύπου «όσης έκτασης και αν είναι», ως «έγγιστα» δημιουργεί μετέπειτα πλήθος προβλημάτων οριοθεσίας. Τα συμβόλαια συντάσσονται κατά δήλωση των συμβολαιογράφων και κατά κανόνα συνομολογείται μεταβίβαση αγροτικών εκτάσεων ενώ πρόκειται για εξόφθαλμα δασικές εκτάσεις και μάλιστα εκτεταμένες. Πίσω από ψευδείς δηλώσεις των συμβαλλομένων καλύπτονται οι συμβολαιογράφοι, οι οποίοι με τον τρόπο αυτό απεκδύονται της ευθύνης. Πρακτικά είναι δυνατή η μεταβίβαση κάθε είδους εκτάσεων. Συνήθης μέθοδος είναι η μεταβίβαση μεγάλων εκτάσεων με διαθήκες υπερηλίκων ατόμων ή με πωλητές ετοιμοθάνατους. Τα συμβόλαια αυτού του είδους επιμελώς αποκρύπτονται από τις υπηρεσίες. Μετά την σύνταξή τους καταχωνιάζονται για να «σιτέψουν». Μετά την πάροδο πενταετίας παραγράφονται τα αδικήματα που διαπράχθηκαν από τους συμβαλλόμενους και τους συμβολαιογράφους. Οι Δασικές Υπηρεσίες αγνοούν την ύπαρξη αυτού του είδους των δικαιοπραξιών και είναι υποχρεωμένες να αντιμετωπίσουν τετελεσμένα γεγονότα όταν οι «κάτοχοι» αυτών των εκτάσεων επιχειρήσουν την αξιοποίησή τους. Συχνές διαδοχικές μεταβιβάσεις της ίδιας εκτάσεως οι οποίες βασίζονται σε ένα ελαττωματικό αρχικό τίτλο οι οποίες δίνουν την εντύπωση της πλήρους διαδοχής δεν είναι παρά το «ξέπλυμα» της παρανομίας. Ο κατακερματισμός των δασικών εκτάσεων οδηγεί σταδιακά στην οικοπεδοποίηση. Οι τελικοί αποδέκτες αυτών των εκτάσεων επιχειρούν την οικιστική αξιοποίηση μεταβάλλοντας κατ’ αρχήν τη μορφή της εκτάσεως από δασική σε αγροτική, επαληθεύοντας έτσι τις ψευδείς δηλώσεις κάποιων προγενέστερων συμβαλλομένων οι οποίοι μεταβίβαζαν αγρούς αντί δασών. Όταν η επέμβαση και η αλλαγή της μορφής μιας δασικής έκτασης είναι δύσκολη και δημιουργεί υπεύθυνους, ο εμπρησμός είναι λύση αδάπανη χωρίς ορατούς υπεύθυνους.
Τέτοιες δικαιοπραξίες, χωρίς κανέναν έλεγχο μεταγράφονται στα υποθηκοφυλακεία και οι Οικονομικοί Έφοροι εισπράττουν ανυπερθέτως το φόρο μεταβιβάσεως αλλά και το φόρο ακινήτου περιουσίας. Οι εισπράξεις αυτών των φόρων παγιώνουν την κατάσταση και δημιουργούν έννομες συνέπειες στις εγειρόμενες αξιώσεις. Καταπάτηση δε γίνεται μόνο στη δημόσια δασική γη αλλά και μεταξύ ιδιωτών. Το σύστημα με το οποίο υποτίθεται ότι διασφαλίζεται η δημόσια αλλά και η ιδιωτική περιουσία είναι αναχρονιστικό και ανεπαρκές.
Κατά το παρελθόν έγιναν διάφορες προσπάθειες να ελεγχθεί αυτή η κατάσταση, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Στον συμβολαιογραφικό κώδικα, για παράδειγμα, προστέθηκε διάταξη που προβλέπει ότι ο συμβολαιογράφος οφείλει να ελέγξει ότι το μεταβιβαζόμενο ακίνητο είναι απαλλαγμένο του δασικού κώδικα. Μόλις το 1978 καθιερώθηκε υποχρεωτικά το συμβόλαιο να συνοδεύεται από τοπογραφικά διαγράμματα αλλά και αυτά δεν ήταν εξαρτημένα από σταθερά σημεία με αποτέλεσμα να μην εφαρμόζονται εύκολα σε συγκεκριμένη εδαφική επιφάνεια.
Μόλις το 1993 με το νόμο 2145/1993 (άρθρο 46) με έναν ασαφή τρόπο ποινικοποιήθηκαν πράξεις μεταβίβασης εκτάσεων της ανωτέρω κατηγορίας.
Το εθνικό κτηματολόγιο που θα έβαζε μια τάξη σε αυτό το τόσο σημαντικό ζήτημα δεν φαίνεται να προχωράει εξ’ αιτίας του πλήθους των καταστάσεων που δημιουργήθηκαν και των αντιδράσεων και δικών που θα υπάρξουν. 
Γ Ντούρος, 18/3/2007